Na het einde van de Tweede Wereldoorlog wordt in Amsterdam op 7 december 1946 de 'Shakespeare Club' opgericht tijdens een bijeenkomst in café 'De la Paix' in Amsterdam. De Shakespeare Club werd in februari 1949 omgedoopt tot C.O.C. Dit was een schuilnaam en staat voor ‘Cultuur- en Ontspannings Centrum’.
Zelfs voor zo’n discrete organisatie was in het streng katholieke Nijmegen van die tijd geen plaats. In 1950 pleit het katholiek Centrum voor Staatkundige Vorming in het rapport ‘Overheid en Openbare Zeden’ nog voor een verbod op homoseksualiteit. In een Mandement van de bisschoppen uit 1954 volgt voor katholieken een verbod op lidmaatschap van ‘onzedelijke’ organisaties.
Maar veel katholieken zijn het niet eens met deze bemoeienissen. In de jaren van het Mandement zijn al Nijmeegse theologen betrokken bij een door het COC opgezet centrum voor seksuologische studies. En in 1965 vindt in Nijmegen een congres plaats over homoseksualiteit, georganiseerd door rooms-katholieke artsen. Hoewel men nog wel wil praten over de vermoedelijke 'oorzaken' van homoseksualiteit, wordt dit congres gezien als de definitieve doorbraak in het denken over homoseksualiteit binnen katholieke kringen.
Eind jaren zestig biedt het maatschappelijk klimaat in Nijmegen eindelijk ruimte voor het ontstaan van de eerste homo-organisaties. Aan de universiteit wordt de Nijmeegse Studenten Werkgroep Homoseksualiteit [NSWH] opgericht. Kerngroep 552 - als voorloper van het Nijmeegse COC - ontstaat in 1969 uit een initiatief door een pater, een dominee en een huisarts. Kerngroep 552 [naar het postbusnummer] was van mening dat er in Nijmegen, in navolging van andere steden, contact- en gespreksgroepen moesten komen om de eenzaamheid van vooral de oudere 'homofiele naaste' te verbeteren.
Op 29 november 1953 komen in hotel 'De Wereld' in Wageningen 19 personen bijeen die onder leiding van de legendarische COC-oprichter Niek Engelschman een gezellig samen-zijn hebben. Deze ontmoeting geldt als oprichtingsvergadering van de COC-afdeling Arnhem, waar jarenlang ook regio Nijmegen onder zou vallen.
Pas in april 1969 volgt in Nijmegen de oprichting van een initiatiefgroep, waar naar goed Nijmeegs gebruik een 'niet subjektief betrokken' dominee (Ko Colijn), een pater (de karmeliet F. Leereveld) en een arts (H. Wernik) deel van uitmaken. De deelname van dergelijke 'beschermheren' werkte: de oprichting van Kerngroep 552 was november 1969 voorpaginanieuws voor De Gelderlander.
Kerngroep 552 [naar het postbusnummer] was van mening dat er in Nijmegen, in navolging van andere steden, contact- en gespreksgroepen moesten komen om de eenzaamheid van vooral de oudere 'homofiele naaste' te verbeteren. Er waren op dat moment in Nijmegen wel besloten bars [zoals 'De Smidse' van Anneke van Rens of 'De Corner' van Dien Heilbron] maar deze lagen volgens de initiatiefnemers overwegend in de sfeer van vermaak, waar niet iedereen naar op zoek zou zijn.
1970: pagina 2 van de eerste uitgave door Kerngroep 552.
Na een uitgebreide perscampagne wordt op 23 januari 1970 de eerste bijeenkomst belegd in hotel-restaurant 'De Roemer', nu hotel Credible op de hoek van Hertogstraat en Kelfkensbos.
Men komt er bijeen als 'de Personeelsvereniging' en later als 'Gespreksgroep Ds. Colijn’. Kerngroep 552 geeft een eigen blad uit en organiseert lezingen, veelal met een levensbeschouwelijk karakter. Zo houdt Pater Vermeer er een lezing met de titel 'Zijn homofielen ook onze naasten?'. Later komt de bekende sexuoloog Jos van Ussel praten over zijn boek 'Afscheid van de sexualiteit'. De bijeenkomsten worden druk bezocht en voorzien in een grote behoefte. Niek Engelschman houdt in april 1970 een voordracht met de titel: 'Uit de oude COC-doos'. Kerngroep 552 stond toen al in contact met het hoofdbestuur van COC-Nederland met het voornemen om aan te sluiten.
In mei telt de groep zo’n 60 leden. Vanaf 8 oktober beschikt Kerngroep 552 over een sociëteitsruimte aan de Mr. Franckenstraat 76, waar iedere donderdagavond een huiskamerbijeenkomst gehouden wordt.
Van deze voor ons historisch gezien belangrijke samenkomsten bestaan geen foto’s. Fotograferen van aanwezigen was toen ondenkbaar. Ik zie hun weigering als een symptoom van de manier waarop het onderdrukkende klimaat door hen ervaren en verwerkt werd. Zelfs mijn generatie, die actief werd begin jaren 70, had geen flauw benul van de ernst en omvang van de onderdrukking in de jaren 50 en 60. En uit die tijd leefden de moedige mensen die tegen alle verdrukking in probeerden iets van de grond te krijgen in Nijmegen.
Precies één jaar na de oprichting, op 9 en 10 januari 1971, besluit het landelijk COC-congres om Nijmegen als een zelfstandige afdeling aan te laten sluiten. Op dat moment zijn er 115 leden. Op donderdag 4 maart 1971 vindt, op uitnodiging· van het hoofdbestuur en in aanwezigheid van o.a. algemeen voorzitter Benno Premsela, de officiële oprichtingsvergadering plaats van de nieuwe afdeling COC-Nijmegen. De eerste voorzitter van het bestuur is Henk Lamers. Kerngroepleden dienen zich daarna aan te sluiten bij COC-Nederland. De uitgave van mededelingenblad Kerngroep 552 stopt in de zomer met na nummer 10.