Midden jaren 60 was hier café De Corner gevestigd. Het wordt wel genoemd als een van de eerste besloten homocafé's van Nijmegen. Maar, in de Vlaamsegas zat Anneke van Rens met haar Melody Bar. En in de Bloemerstraat, waar nu café Van Deelen zit, was jaren 60 ook een besloten homobar: Milord. We weten niet wie de eersten waren. Misschien niet eens de ons bekende uitbaters. Over Anneke van De Smidse kun je lezen bij de Bar en barricades route.
Het was in die tijd niet zo dat besloten homobars startten vanuit idealistisch oogpunt of solidariteit. Eigenaresse [zoals dat toen formeel heette] Dien Heilbron van café De Corner wilde - net als Anneke van Rens - gewoon haar brood verdienen. Maar haar café lag wel op een uithoek van de Nijmeegse binnenstad èn had geen dansvergunning. Of de vergunning ontzegd was vanwege de reputatie van de eigenaresse is onbekend. Dat Dien Heilbron zich aan de overheid weinig gelegen liet is waarschijnlijk.
Dien Heilbron was na de oorlog jarenlang uitbaatster van het pand waar nu het Pannenkoekenhuis op de Duivelsberg is. Ze exploiteerde daar een populair bordeel. De bedrijvigheid werd de overheid echter een doorn in het oog nadat Nederland in 1961 de Duivelsberg en een deel van het dorp Wyler [inclusief Duitse inwoners!] definitief overnam van Duitsland. De Nederlandse staat droeg het beheer van de Duivelsberg over aan Staatsbosbeheer en het bordeel moest wijken. Dien werd uitgekocht en ging in Nijmegen in de horeca aan de slag.
Of het aan de locatie lag of de ontbrekende dansvergunning weten we niet, maar café De Corner leidde een tamelijk obscuur bestaan. Dit bood Nijmeegse homoseksuele mannen nou juist een mogelijkheid om veilig bij elkaar te komen.
Veel mannen kwamen via de 'baan' en door mond-op-mond-reclame [een andere mogelijkheid was er niet] achter het bestaan van De Corner. Zij hadden een spannend, maar ook verdomd anoniem en soms ook eenzaam leven. En gevaarlijk, artikel 248bis was nog van kracht. Er werd in De Corner volop gedanst op smartlap- en schlagermuziek. Totdat de voordeurbel ging. Dan moest men meteen gaan zitten en wachten op het sein 'Goed-Volk'. Daarna kon er weer gedanst en gesjanst worden.
Reeds de ligging van haar exclusieve homobar De Corner, een hoekpand met uitzicht naar beide zijden, typeerde haar karakter: "Dien, die alles in de gaten hield." Via een opstapje van drie treden kwam je bij de toegangsdeur. In de vierkante donkere ruimte daarachter, hoorde je al de vrolijke jukeboxmuziek.
... Al mijmerend zie ik mezelf weer ln die tijd. Ik schuif het leren tochtgordijn opzij en recht voor mij zie ik een blonde, mollige, vriendelijk kijkende dame, al puzzelend aan een tafeltje zitten. "Gezellig" zegt ze en ze beziet me met een blije blik. Ik ben toevallig de eerste klant, het is nog vroeg. "Weer hetzelfde?" en ze loopt naar de bar met brandende kaarsjes erop en sfeervolle schemerlampjes erboven. Daarna sluit ze de deur zodat men moet aanbellen ...
Na sluitingstijd, de glazen nog vol, zal de surveillerende politie de bar als verlaten beschouwen. Voor Dien, safety first, vaak kinderlijk uitdagend iedere avond weer. Terwijl de jukebox enkele decibels zachter werd gezet, wist ze haar klanten na sluitingstijd te binden en mee te slepen in dit uitdagende gevecht met overheidsdienaren. Maar ook, haar omzet steeg door deze saamhorige ondeugendheid.
Om het café nieuw leven in te blazen veranderde Dien Heilbron omstreeks 1970 de naam in De la Paix. Maar de uitbating bleef doordeweeks mager. Tot tot in 1975 een drietal vaste klanten vroeg of zij op woensdagavond - dan was er toch voetbal op TV - een vrouwenavond mochten organiseren. Dien zag er wel brood in en hoopte op de omzet die de initiatiefneemsters voorspelden. Zo ontstond het eerste Nijmeegse vrouwencafé. En dat voorzag in een grote behoefte. In het begin was het bezoek van zeer verschillend pluimage: plattelandsvrouwen uit Gennep, de Arnhemse lesboscene op tour, feministische studenten die van discussiëren hielden, dames die van het Meisjesdispuut kwamen, lesbische kroegtijgers die ook in het Vrouwencentrum kwamen.
Al snel vielen de heterovrouwen af, althans degenen die het erg vonden om voor pot te worden aangezien. Zo werd de woensdagavond bij Dien nauwelijks verholen lesbisch. Maar in de publiciteit bleef het steeds een vrouwencafé, geen lesbisch café.
Op de vrouwenavonden was er weinig intimiteit. Dat lag aan Dien. Je mocht best veel van elkaar houden, maar zoiets deed je niet in een café, vond ze. ... Overigens, zoenen deed je bij de toiletten om het hoekje, buiten zicht maar met medeweten van Dien.
Later mochten we tot lang na sluitingstijd blijven. Dien deed de gordijnen dicht tegen de politiecontrole en wij werden vaak pas om vier uur 's nachts, in kleine groepjes, via haar eigen achterdeur het café uitgeloodst, nadat Dien eerst had gekeken of de kust veilig was.
Dien was een zakenvrouw en dat werd haar door sommigen kwalijk genomen. Ze gaf zelden een rondje weg. "Op een of andere manier dwong ze je toch af dat je haar wat aanbood. Maar ze schonk zichzelf nooit een borrel in." Haar voorkeur ging uit naar vrouwen die dronken, werkten, geld hadden en niet 'provoceerden'. Omdat het café op woensdagavond zo laat openbleef, begon het steeds later op de avond druk te worden. Dien werd er mopperig van, ze maakte niet genoeg omzet naar haar zin. Door het tweejarig bestaan van het vrouwencafé te vieren met een massale opkomst, bloemen en een speciaal voor Dien gecomponeerd lied, wisten de vrouwen het einde nog een jaartje uit te stellen.
Tijdens de vrouwenavonden ontstond onvermijdelijk het idee voor een vrouwencafé waar je elke dag terecht kon. De [lesbisch]feministische vrouwen hadden behoefte aan een plek waar je vrouwenboeken kon kopen en vrouwencultuur kon ontwikkelen. In februari 1978 ging de Nijmeegse Vereniging ter Bevordering van Vrouwencultuur De Feeks officieel van start in het nieuwe vrouwencafé aan de Anthoniusplaats 19.
Een deel van haar publiek zag Dien niet meer terug. Een specifieke groep vrouwen bleef ze tot klant houden. Deze vrouwen prefereerden café de la Paix boven De Feeks, mede omdat zij de sfeer van politisering in De Feeks ondraaglijk vonden. Naar verluidt werd een stel lesbische kroegtijgers de deur gewezen, omdat ze vrouwencafé De Feeks als eigen huiskamer confisceerden en De Feeks-vrouwen een andere doelgroep voor ogen hadden. Dergelijke gebeurtenissen en anekdotes werken tot op de dag van vandaag door in de onderlinge verhoudingen en beeldvorming over elkaar.